Onze kleine man heeft, zoals elke nieuwsgierige peuter, een breed interesse-gebied. Alles wat voorbij komt vind hij boeiend en meestal wil hij precies weten hoe iets werkt en waarom. Dit keer was het tijd voor de anatomie van het menselijk lichaam. Ik heb me weer heerlijk zitten verbazen over de fantasie van onze peuter.
“Mama, waarom heb ik daar lange voelsprieten?”
Ik heb de kleine man net opgehaald na een dagje spelen bij opa en oma. Meneer was vanmiddag gevallen en had dus weer een verse schaafwond op zijn knie. In een eerdere post heb ik al eens gedeeld wat deze oorlogswonden voor rituelen teweeg brengen. Met het oog op de naderende bedtijd van de peuter, werden mij al even alle do’s and don’ts meegedeeld wat betreft de behandeling van zijn verschrikkelijke wond. Ja, kleine man, mama is volledig op de hoogte van de toestanden omtrent verse schaafwonden.
Zoals elke verse schaafwond verdient, werd ook deze wond aan een grondig onderzoek onderworpen. Meneer zat enkele minuten aandachtig te staren naar zijn schaafwond. Vanuit alle mogelijke hoeken werd de wond nader bekeken. Ik bekeek het, stiekem beste wel schattige, tafereeltje van een afstandje. Vervolgens kwam er een bijzondere vraag; “Mama, waarom heb ik daar allemaal lange voelsprieten?” Euh… Even gingen alle alarmbellen af. Zou hij in een eikenprocessierups-kolonie gevallen zijn? Zouden er splinters in zijn wond zitten? Nee, dat was zeer onwaarschijnlijk. Hij maakte me echter wel erg nieuwsgierig. Ik ging dus maar eens kijken wat de peuter verstond onder lange voelsprieten. Samen bekeken we zijn wond en vroeg ik wat hij bedoelde. Hij wees het aan. Aha!! Meneer wees naar de haartjes op zijn benen. Persoonlijk vond ik ze niet zo heel lang. Ze leken ook in de verste verte niet op de voelsprieten of snorharen van onze katten. Het waren gewoon lieve donzige blonde haartjes.
Ik legde hem uit dat dat gewoon haartjes zijn en dat die overal zitten, op zijn benen en op zijn armen. Dat ze soms een beetje weg gaan als je een wondje hebt. En dat ze ook weer terug groeien als het wondje geneest. Dit werd allemaal aandachtig aangehoord en opgeslagen in zijn peuter-brein. Ik zag hem denken. Toen kwam de onvermijdelijke vraag; “waarom heb ik dan haartjes?”. Pfff, daar moest mama even over nadenken. Aangezien de functie van lichaamshaar niet zo noodzakelijk meer is als in de oertijd, probeerde ik me hier onderuit te kletsen. Ik ben zelf al niet overtuigd van de functie van al dat overtollige haar. Hoe moet ik mijn peuter dan wijsmaken dat het überhaupt belangrijk is? “Tsja, dat hebben we gewoon, kleine man.” Bam, ik voelde me even een slechte moeder. Zo’n moeder die niets uitlegt aan haar kinderen, die nooit tijd heeft en alles wel best vind. Dit bleek echter weer een bijzonder overdreven gedachte. De peuter nam, tot mijn verbazing, gewoon genoegen met dit antwoord. Hij wierp een laatste blik op zijn knie en stond op.
Daar kwam ik dan toch weer makkelijk mee weg.
Heel leuk hoor, dat de kleine man zo geïnteresseerd is in van alles. Soms heb ik echter even geen fantasie of gewoon simpelweg geen antwoord op zijn vragen. Ik ben benieuwd hoe lang ik nog weg kom met een antwoord zoals hierboven. Als de ‘waarom-fase’ aanbreekt zal dit me vast minder makkelijk afgaan. Ik hou m’n hart vast…
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥
