Ziek zijn als moeder, een absolute no-go

De afgelopen dagen was ik herstellende van een griep of één of ander virus. Ik weet nooit zo goed wat welke ziekte is. Ik heb in ieder geval gezellig boven de wc gehangen en alles deed pijn. Klinkt top toch? Ziek zijn vind ik überhaupt nogal een toestand maar met twee kinderen en een echtgenoot is het helemaal geen feest. Ziek zijn als moeder vind ik om te huilen zo stom.

Ziek zijn, een absolute no-go als moeder

Vorige week vrijdag begon de ellende. ’s Avonds werd de kleine man opeens wakker en spuugde zijn hele bed onder. Dit herhaalde hij nog een keer of vijf. Ik ging als een raket door het beddengoed heen maar bovenal was het vooral erg zielig voor onze peuter. Aardig gesloopt na zo’n avond kroop ik mijn bed in. De volgende ochtend ging het feest weer verder. Ook ik hing nu boven de wc-pot. Zo jammer. De rest van de dag lag ik dus voor pampus op de bank en mijn kleine man ernaast. Gezellig samen ziek. De echtgenoot en de baby bleef het leed gelukkig gespaard. Eerstgenoemde was nu echter wel de Sjaak en werd geacht voor ons te zorgen. Eén dagje is dat nog wel te doen. De volgende dag was onze peuter alweer wat meer in de weer. Deze eiste dus ook weer volop aandacht. Ik lag alleen nog steeds plat. Dag twee van de ziekenboeg alweer, de grote man moest dus nog steeds een tandje harder lopen voor ons. Wat hij stiekem natuurlijk heus wel met liefde doet maar misschien vond hij het ook wel een beetje irritant.

Op maandag was de peuter alweer voldoende hersteld om naar de peuterspeelzaal te gaan. Dat gaf mij een paar uurtjes rust. Ik kon al wel weer wat eten maar ik stond nog vrij wankel op de benen. Aangezien ik weer kon eten en wat rond waggelde vond de echtgenoot, blijkbaar, dat ik weer helemaal fit was. Stiekem ging hij er dus vanuit dat ik alles wel weer kon. Of ik even in de auto wilde stappen om de peuter op te halen van de peuterspeelzaal. Dat heb ik maar niet gedaan. Ik zag de wereld voor komijnekaas aan en ik had niet de indruk dat het dan verstandig was om achter het stuur te kruipen. Met een gezicht wat op onweer stond gaf de echtgenoot aan dat hij de kleine man dan wel zou halen. Mijn man werkt thuis dus is wel in de gelegenheid maar het is voor hem natuurlijk helemaal niet handig als hij halverwege dan het huis uit moet. Dus wat krijg je dan? Juist, een man die het niet geheel kan waarderen en een moeder met een schuldgevoel.

Schuldgevoel

Ziek zijn als moeder geeft mij altijd een enorm schuldgevoel. Als thuisblijfmoeder ben ik gewend om het huishouden te runnen en voor de kinderen en dieren te zorgen. Zodra ik dus ziek ben krijg ik een enorm schuldgevoel omdat ik dan niet goed genoeg voor alles kan zorgen. Zelfs als mijn eigen echtgenoot dan de zorg op zich neemt vind ik dat verschrikkelijk irritant. Ik wil het allemaal zelf doen en ik verwacht eigenlijk ook van mezelf dat ik dat altijd doe. Ook als ik groen van misselijkheid boven de wc-pot hang. Lekker realistisch hè? Ik geloof alleen dat dat wel een trekje is van de meeste moeders. Zodra je eerste kindje geboren word, krijg je daar een instant schuldgevoel bij die zo nu en dan de kop op steekt. Erg jammer.

Gelukkig was ik dinsdag wel weer aardig in staat om te functioneren dus kon ik dat schuldgevoel snel weer opzij zetten.

Hoe doen jullie dat als je ziek bent? Heb je dan hulp of loop je gewoon door tussen het kotsen door?