Ik geef het toe. Zo nu en dan kan ik niet wachten tot het ‘peuter-bedtijd’ is. Hoe lief de kleine man ook geweest is die dag, ik leef wel eens toe naar het moment dat hij op bed ligt. Zeker nu ik zwanger ben. Tegen het einde van de middag zijn we allebei gaar. Peuter van het spelen en alle indrukken, en mama van het zorgen en alle bezigheden eromheen. Aftellen naar zeven uur is dan onvermijdelijk. Bedtijd.
Zo rond half vijf begint de eerste al te zeuren. In dit geval niet ons zoontje maar de honden. Op één of andere manier blijken zij klok te kunnen kijken. Tussen half vijf en vijf uur eisen ze dan ook een bak brokjes. Vervolgens denkt de kat ook dat ze zielig is en begint klaaglijk te miauwen. Ok check; alle dieren eten.
Dan word de kleine man hongerig, gaat vragen om ‘iets lekkers’ en kan het niet waarderen als hij geen snoepje krijgt. Ik probeer dan nog een beetje tijd te rekken maar al snel moet er dan echt eten gekookt worden. Samen maken we dan een lekker maaltje klaar en wachten we op papa. Als we eenmaal zitten word meneer druk. Blijkbaar is hij over zijn vermoeidheid heen en heeft hij hernieuwde energie gekregen. Veel energie! Een onbedwingbare stuiterbal zit tussen ons in. Tijdens het drukke vertellen en acrobatische kunsten op zijn stoel, krijgt hij ook wat hapjes binnen. Pfieuw, avondeten overleefd.
Aangezien onze peuter na het eten vol zit met energie mag hij nog even op de trampoline. Lekker stuiteren met een volle buik, enorm verantwoord. 😉 Vervolgens mag hij nog even een filmpje kijken (jawel hier geen panisch gedoe over de televisie) en dan lekker in bad en naar bed. Halleluja!
Gisteravond echter dacht ik lekker op de bank te ploffen na een drukke dag. Even uitbuiken met een theetje en de afstandsbediening in mijn hand. Helaas, leuk geprobeerd maar de peuter had andere plannen. Het was al geruime tijd stil en opeens hoorde ik peutervoetjes over de verdieping rennen. Met een zucht sleep ik mezelf naar beneden. Daar staat een kleine man ondeugend te kijken. ‘Mijn bed is los bij m’n benen.’ De vertaling; zijn dekbed zit niet helemaal ingestopt en, aangezien het buiten dertig graden vriest is, dat natuurlijk een vreselijk drama. Ik stop het dekbed, zo strak als een dwangbuis, tussen zijn matras en geef meneer een dikke kus. ‘Slaap lekker, kleine man. Terwijl ik de deur dichttrek hoor ik heel hard; ‘Love you!!’
De vermoeidheid en het aftellen ben ik dan direct weer vergeten.
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥