Soms lijkt het me heerlijk om me eens te gedragen als peuter. Zo’n driejarige die zich langzaam losmaakt van papa en mama en zijn grenzen op zoekt. Zich niet druk maakt om sociaal wenselijk gedrag en vooral lekker egocentrisch is. Dat is toch top?! Jammer dat het waarschijnlijk niet echt gewaardeerd wordt door je omgeving, maar ach.. Voor één keertje?
“Ik kom uit bed en ben gelijk actief. Druk praten en stuiteren op het bed. De echtgenoot probeert nog door te slapen maar krijgt mijn voeten in zijn gezicht. Snel zet hij de tv voor me aan, in de hoop dat ik rustig blijf. Ik klets de oren van zijn hoofd en wil eigenlijk naar beneden. Dit besluit ik dan ook te doen, want hé wie houdt me tegen? Ik ren naar beneden en denk niet aan het alarm. Dat begint dus te loeien als een wilde. Maar who cares, de echtgenoot regelt dat wel.
Ik ga lekker op de bank zitten met een kopje thee en eis een boterham van de echtgenoot. De korstjes moeten eraf en ik wil er pasta op. Uiteraard regelt de echtgenoot dit direct voor mij. Zodra ik de boterham krijg, gil ik nog even dat ik helemaal geen pasta wil. Ik wil smeerkaas en brood zonder pitjes. Ik maak hier een heel drama van want dat is wat peuters doen. Ik zie de echtgenoot rollen met zijn ogen en met een zucht loopt hij naar de keuken. Vervolgens komt hij terug met een boterham die voldoet aan al mijn onmogelijke eisen.
Het is tijd om wat boodschapjes te doen. In de supermarkt wil ik een grote kar met een autotje ervoor. Mega onhandig want er past vrij weinig in dit wagentje, maar ik wil hem toch echt want er zit zo’n leuke toeter in.
Op de groente afdeling ga ik op zoek naar watermeloen. Ik zie alleen Galia-meloenen. Die vind ik helaas niet smaakvol genoeg dus ik vraag aan een medewerker waar ik de watermeloenen kan vinden. De medewerker verteld mij dat ze momenteel geen watermeloen in het assortiment hebben. Ik kijk hem verbaasd aan. Hij maakt zijn verontschuldigingen. Ik bedenk me geen moment en stort neer op de vloer. Midden in het gangpad van de supermarkt zet ik het op een gillen: ‘Maar ik wil watermeloenen!!!!’ Met een roodaangelopen hoofd trappel ik woest op de vloer. Ik krijs alles bij elkaar en de tranen lopen over m’n wangen. Wat is de wereld verschrikkelijk oneerlijk! De medewerker weet niet waar hij het zoeken moet en loopt maar weg. Tsja…”
Nu ik er zo over nadenk, lijkt het me eigenlijk bijzonder vermoeiend om peuter te zijn. Je wil al zoveel maar kan nog niet alles. Voor veel dingen moet je groter of ouder zijn. Papa en mama willen alles maar voor je beslissen, terwijl je zelf al een behoorlijke mening hebt. Je wilt de wereld ontdekken maar wordt beperkt door je leeftijd. Soms moet je je gedragen als grote jongen/meisje, dan weer word je bestempeld als kleine jongen/meisje. Lekker duidelijk ook.
Ik geloof dat ik me toch maar als volwassene blijf gedragen, met hier en daar een gekke bui of een kinds momentje. Dat moet kunnen toch? Het moet allemaal wel leuk blijven. Als mijn kleine man dan weer een onmogelijk dramatisch momentje heeft zal ik even terug denken aan mijn eigen blogpost. Zo makkelijk is het namelijk niet om een stoere opgroeiende peuter te zijn.
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥
Janette
14 juli 2015 at 09:00 (9 jaar ago)Zo grappig. Ik zie je al liggen in het gangpad. Krijsen. Doorlopen, zou ik zeggen, die hoort niet bij ons. ( flashback)
Bianca
15 juli 2015 at 19:50 (9 jaar ago)Ja dat geintje kennen we maar al te goed haha