Het was in de winter van 1993. Ik woonde met mijn ouders en kat in een lief klein huisje in een oud vestingstadje. Ik was negen jaar oud en dronk warme chocolademelk op de bank. M’n ouders zeiden dat ze me iets wilden vertellen. Ik had werkelijk waar geen idee wat er aan de hand was. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van.
Negen jaar lang was ik enigst kind geweest. Ik had het prima naar mijn zin maar wilde ook wel erg graag een broertje of zusje. Ik begreep al op jonge leeftijd dat je dat niet zomaar voor het zeggen hebt. Dat de wens voor een kindje ontzettend groot kan zijn maar dat je maar af moet wachten of het je ook gegeven is. Ik hoopte dus in stilte op een broertje of zusje.
Op een winterse dag in 1993 was het dan eindelijk zover. We zaten met zijn drieën op de bank en dronken warme chocolademelk. Ik herinner me dat moment nog exact. Mijn moeder vertelde dat ik eindelijk een broertje of zusje zou krijgen. Ik nam snel een slok chocomel en deed net alsof ik genoot van die warme beker tegen mijn gezicht. Achter die beker kreeg ik echter de tranen in mijn ogen. Blijkbaar vond ik het als negenjarige niet stoer om te huilen van blijdschap. Maar man, wat was ik blij. Eindelijk zou ik niet meer alleen zijn en een klein broertje of zusje krijgen. Ik vond het zo gaaf.
In Juni 1994 was het dan zover. Midden in de nacht werd ik naar mijn tante gebracht. Die woonde op de route naar het ziekenhuis dus dat kwam prima uit. Ik sliep die nacht bij mijn tante in het grote bed. Althans slapen.. Ik heb vooral erg veel naar het plafond liggen staren, wetende dat mijn broertje of zusje er bijna zou zijn. ’s Ochtends werd ik naar school gebracht en vrij snel kwam de directeur de klas in lopen. Of ik even naar de telefoon wilde komen. Mijn vader belde dat mijn broertje geboren was. Wat was ik blij! Eindelijk een broertje!
Ruim een jaar later kreeg ik nogmaals een bijzondere mededeling. Ik zou nog een broertje of zusje krijgen. Ik kon mijn geluk niet op. Ik was al zo blij met mijn kleine broertje en nu kwam er gewoon nog een kleintje bij. In de winter van 1996 werd dan ook mijn kleine zusje geboren. Apetrots was ik. Ik had gewoon een broertje én een zusje.
Nu, jaren later, ben ik nog steeds apetrots op mijn broertje en zusje. Ondanks het leeftijdsverschil hebben we een hele bijzondere band. Ik vind het heel bijzonder om hen zo bewust te zien opgroeien. Dat is een bijkomend voordeel van het grote leeftijdsverschil. Op Nationale Broer en Zus dag wil ik dan ook even zeggen dat ik heel veel van jullie hou!
Wat voor band hebben jullie met je broer/zus?
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥