Zo nu en dan komen er herinneringen uit mijn jeugd naar boven. Vaak zijn dat leuke of bijzondere momenten. Een enkele keer is dat iets wat mijn omgeving bijzonder grappig vond maar ik zelf wat minder kon waarderen. Vandaag deel ik dan ook zo’n soort herinnering met jullie. Ik ben benieuwd of jullie het net zo hilarisch vinden als mijn moeder destijds.
Een herinnering waar niet iedereen om kon lachen
Als kind speelde ik graag buiten. In bomen klimmen, baggeren in de sloot en schooien in het weiland. Dit deed ik vooral heel veel met mijn neefje en nichtje. Zij woonden in een vrijstaand huisje in de polder met een weiland erachter. Ik herinner me dat we daar vaak rond de sloot of in de boomgaard speelden. Ook bij ons thuis in de buurt zocht ik vaak de sloten op met vriendinnetjes. We maakten dan een vlot van piepschuim en hoopten dan dat we droog zouden blijven. Negen van de tien keer was dit ook het geval maar een enkele keer lag ik, samen met een vriendinnetje, in de sloot en kon ik met een nat pak naar huis fietsen. Ik gaf daar vrij weinig om, al stonk het vaak wel. Dit weerhield me er echter nooit van om de volgende dag weer bij de sloot te spelen.
Ik heb vrij veel goede herinneringen aan banjeren door de polder. Ik kan me echter één moment herinneren dat ik het niet zo grappig vond. Het was winter en op de sloot bij mijn neefje lag ijs. Het ijs was behoorlijk dik maar ook gescheurd. Dit maakte dat er zich ijsschotsen vormden in de sloot. Uiteraard vond ik dat erg interessant om op te spelen. Samen met mijn neefje was ik dan ook lekker aan het klimmen over de ijsschotsen. Je voelt hem al aankomen. Het ging de hele tijd goed en toen opeens verloor ik mijn evenwicht en stortte in het ijskoude water. Waar het mij in de zomer nooit zoveel uit maakte, vond ik het nu echt niet grappig. Het water was tegen het vriespunt aan dus goed koud. Ook was dit zo’n zwart slootje met beestjes, dus niet bepaald fris en fruitig. Wat het geheel echter traumatisch maakte was het feit dat mijn moeder en mijn tante compleet stuk gingen van het lachen. Je snapt dat mij dat bloedlink maakte en ik dus maar hysterisch ben gaan huilen. Uiteraard kwam mijn moeder niet meer bij van het lachen. Terwijl ik volledig uit mijn dak ging, zette mijn moeder me in de auto om me mee naar huis te nemen. Ik moest met mijn vieze natte kleren op een kleedje zitten. Ik herinner me nog goed dat ik een bloedzuiger op mijn broek zag zitten. Dat maakte het dramatische tafereeltje voor mij compleet. Uiteindelijk is het, natuurlijk, allemaal wel weer goed gekomen. (Nadat mijn moeder klaar met lachen was.)
Tot op de dag van vandaag begrijp ik echter niet waarom ik niet even mocht douchen en opwarmen bij mijn tante thuis. Ik leende daar wel vaker kleding na een blubberpartij. Nu bedenk ik mij dat ik waarschijnlijk zo boos was dat mijn moeder en tante zo hard lachten, dat ik er helemaal klaar mee was. Waarschijnlijk wilde ik zelf naar huis.
Jaren later kan ik er natuurlijk zelf ook wel om lachen maar tegelijkertijd weet ik nog precies hoe ik mij toen voelde, haha..
Lag jij als kind ook regelmatig in de sloot? Of ben ik de enige die bijna wekelijks een nat pak haalde?
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥
Nesrin
24 oktober 2015 at 13:57 (9 jaar ago)Wat heb je dit leuk geschreven. Het is maar goed dat je er nu met een glimlach aan terug denkt. Ik ben nooit in een sloot gevallen, maar mijn zus wel en je snapt dat we het nu nog steeds over hebben 😉
Bianca
27 oktober 2015 at 20:24 (9 jaar ago)Dank je! haha ja dat zal best. Altijd leuk zulke dingen.