Woensdagmiddag, ik lees de krant met het laatste nieuws over de aanslagen in Parijs. Er bekruipt me een gevoel. Een gevoel van verdriet, angst, onzekerheid en zorgen. In wat voor wereld moeten onze kinderen opgroeien? Kunnen zij later wel zorgeloos gaan stappen, naar een concert of lekker uit eten met vrienden? Zijn we dan nergens meer veilig? Of moet ik me hier helemaal niet druk om maken en gewoon maar hopen dat mijn kinderen zoiets niet mee hoeven te maken?
In eerste instantie wilde ik niets schrijven over de aanslagen in Parijs. Maar nadat ik een artikel van Tischa Neve las moest ik het toch kwijt. Tischa Neve is kinderpsycholoog en gaf in diverse media tips hoe je de aanslagen bespreekbaar maakt met kinderen. Kinderen pikken meer op dan je denkt en kunnen hier toch vragen over krijgen. Ik las het betreffende artikel in het AD en ik kreeg het er koud van. In het artikel gaf Tischa Neve aan wat je kan antwoorden op vragen over de aanslagen. Wat ze hierbij benadrukte is dat je niet teveel in moet gaan op de details bij jonge kinderen, zolang ze hier niet naar vragen, dit maakt de situatie alleen maar enger. En daar kreeg ik kippenvel van. Ik denk namelijk dat ik me zorgen maak doordat ik alle details wil weten en alles lees. Op social media zag ik bijvoorbeeld een status van iemand die meedeelde vanaf nu even zijn kop in het zand te steken. Of dat nou de juiste reactie is op de situatie betwijfel ik maar ik kan het me wel heel goed voorstellen. Hoe meer ik lees, zie en weet hoe meer ik ga piekeren over de toekomst. Waar ik mij voorheen wel eens druk kon maken over hoe mijn kinderen het later op school gaan doen, maak ik me nu druk over het feit of mijn kinderen later wel zorgeloos naar een concert kunnen, lekker uit eten of überhaupt zorgeloos de deur uit. Om mij heen hoor ik mensen die toch een beetje de zenuwen krijgen omdat ze met de metro naar hun werk moeten. Zouden deze zorgen alleen maar groter worden of bestaat er een kans dat de dreiging afneemt? Ik probeer er toch maar niet teveel over na te denken want ik ben bang dat ik dan aan de gang kan blijven. Ondertussen lees ik nog een keer de tips van Tischa Neve bij RTL en hou ik in de gaten of mijn oudste iets meekrijgt van de situatie na Parijs. Zo kom ik in ieder geval beslagen ten ijs, mocht het nodig zijn.
Laten we met z’n allen hopen dat de toekomst voor onze kinderen rooskleuriger is dan ik nu denk.
Maken jullie je zorgen? Wat vertel jij je kinderen wel of juist niet?
♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥
Linda
19 november 2015 at 11:51 (9 jaar ago)Ik schreef er toch ook maar een stukje over. Het houdt me ook zó bezig. Wil alle info opslurpen maar voel tegelijkertijd dat het me leegzuigt.. De angst raakt gelukkig ook weer wat naar de achtergrond. Maar eng blijft t. Mijn motto blijft: pak elk moment samen met beide handen stevig vast en geniét!
Carolien
19 november 2015 at 10:07 (9 jaar ago)Ja, ik maak me zorgen, maar wat Japke zegt; als je tijd is gekomen ga je toch wel. Ik merk wel dat ik er wel veel aan denk. En hoop (en bid) dat onze kinderen niet in oorlogsgeweld op hoeven te groeien.
Ik heb het er met de oudste (3 jaar) niet over gehad. Hij heeft het niet meegekregen en heeft al genoeg aan de “gewone” peuterangsten. Maar moeilijk is het wel, en ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk “wacht” op het moment dat er in ons landje zoiets gebeurd.
Bianca
19 november 2015 at 10:31 (9 jaar ago)Nou inderdaad, peuters hebben al ‘angsten’ genoeg. Bij ons heeft hij er ook nog niets van meegekregen en ik hoop dat eigenlijk wel een beetje zo te houden. Het is inderdaad wachten tot het hier gebeurd. Helaas..
Japke
19 november 2015 at 09:57 (9 jaar ago)Ja, natuurlijk maak ik mij ook zorgen. Ik denk dat mijn kinderen zich niet zoveel zorgen maken. Ze gaan gewoon door met alles wat ze doen en als wij als ouders onze zorgen uitspreken, dan kijken ze ons aan alsof ze willen zeggen: waarom maken jullie je zo druk?
Hoe groot is de kans dat bepaalde gebeurtenissen ons persoonlijk treffen? Bijvoorbeeld; daarnet was ik bij de kapper. Daar was gisteren achter in de winkel een groot raam door de wind kapot geblazen. De dames in de winkel spraken erover hoeveel geluk ze hadden gehad omdat er niemand op dat moment achter in de winkel aanwezig was. De glasbreuk had rampzalige gevolgen kunnen hebben. Maar gelukkig is er niets gebeurd. Alleen wat materiële schade.
Wat ik wil zeggen: Als je tijd gekomen is, dan ga je. Door dat tegen mij te zeggen heeft iemand mij ooit over mijn vliegangst heen geholpen. Dus ja, ik maak mij zorgen, maar probeer mij daar iedere keer overheen te zetten door meer in het ‘nu’ te leven…
Bianca
19 november 2015 at 10:30 (9 jaar ago)In het ‘nu’ leven is inderdaad een goed advies. De kans is wellicht aanwezig dat zoiets ons treft maar de kans dat we overreden worden door een auto is misschien wel groter.
Wel schrikken zeg als er een raam springt door de wind.