Ik lig op bed. Het is donker en ik check nog even mijn email voor ik ga slapen. Ik krijg een mailtje over een activiteit waaraan ik enorm graag deel wil nemen. Ik aarzel niet en druk direct op beantwoorden. Ik ga me inschrijven. Dan bedenk ik me dat ik reuma heb. Dat ik die activiteit met geen mogelijkheid ga redden. Dat het alleen maar een grote teleurstelling zal worden. Ik verwijder de mail waar ik aan was begonnen, leg mijn telefoon weg en ga teleurgesteld slapen. De weg naar acceptatie is een lange weg.

Chronisch ziek; de weg naar acceptatie

Ik dacht dat ik er wel over heen was. Dat ik inmiddels wel had geaccepteerd dat ik niet altijd alles kan. Ik dacht dat ik het los had gelaten om gezond te willen zijn. Vasthouden aan dingen die er niet zijn en niet gaan komen is immers alleen maar frustrerend. Het was even een behoorlijke klap in mijn gezicht toen ik merkte dat ik dus toch nog steeds zo’n boosheid en frustratie ervaar voor wat betreft mijn gezondheid.

Rouwproces

Een vriendinnetje zei ooit tegen me dat ik een soort rouwproces door moet maken. Ik moet afscheid nemen van de gezonde versie van mezelf en accepteren dat er nu een andere versie is. Dat hoeft niet te betekenen dat ik door een diep dal moet en alleen maar verdrietig ben. Dat is namelijk absoluut niet het geval. Ik merk echter wel dat ik het nog erg moeilijk vind om te accepteren dat ik dingen anders moet aanpakken. Reuma betekent niet dat ik niets meer kan maar dat ik soms wat meer moet omdenken. Dat laatste kan ik in theorie wel maar in de praktijk valt het soms nog vies tegen.

Teleurstelling

Zo kon je lezen dat ik heel enthousiast op een mail wilde reageren tot ik me realiseerde dat dat op een teleurstelling uit zou lopen. Ik weet namelijk dat ik het fysiek niet red omdat ik momenteel gewoon te veel ontstekingen heb. Ik zou er nu ook voor kunnen kiezen om dit te relativeren en te denken dat mijn tijd nog wel komt. Dit kan ik ook zeker wel denken maar voelen kan ik het niet. Mijn gedachtes beïnvloeden nog te veel mijn gevoel. De reuma beïnvloed nu eenmaal bepaalde keuzes en dat vind ik enorm teleurstellend.

Accepteren

Ook hier komt weer het stukje acceptatie waar ik gewoon erg veel moeite mee heb. Ik heb allang geaccepteerd dat ik chronisch ziek ben. Ik deal ermee en weet inmiddels ook niet beter. Toch kan ik het nog niet accepteren dat ik daardoor bijvoorbeeld mijn sport, paardrijden, niet optimaal kan beoefenen. In ieder geval niet zoals ik het eigenlijk zou willen. In die zin leg ik de lat waarschijnlijk veel te hoog. Ook zou ik enorm graag weer willen hardlopen omdat ik daar energie en conditie van krijg. Dit gaat nu alleen niet door de ontstekingen in mijn voeten.

Aan de andere kant mag ik ook weer niet klagen want ik rijd tenminste nog op mijn paard en ik kan prima voor mijn gezin zorgen. Dus wat heb ik dan eigenlijk nog te klagen?

Herkent iemand dit? De weg naar acceptatie van je (chronische) ziekte?

handtekening



♥ ♥ ♥ Op Fulltime Mama wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk een kleine commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Met deze opbrengsten kunnen we deze website onderhouden. Ook krijgen wij soms betaald voor een artikel of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ♥ ♥ ♥

 



4 Comments on Chronisch ziek; de weg naar acceptatie

  1. Jacqueline
    15 maart 2016 at 21:24 (8 jaar ago)

    Ja, heel herkenbaar. Het is voor mij elke keer weer een rouwproces als ik weer iets moet opgeven. Maar net wat jij zegt: gelukkig is er nog genoeg om van te genieten!

    Beantwoorden
  2. Wilmaaa
    7 maart 2016 at 09:57 (8 jaar ago)

    Ik had de ziekte van Lyme & Pfeiffer, begon zo´n zes jaar geleden. Hierdoor kon ik mijn opleiding niet afmaken. Alles is moeilijk, dingen niet kunnen en wel willen. Nu zeggen ze dat ik chronisch moe ben, maar dat geloof ik niet, dus ik probeer er heel hard aan te werken dan ik ook gezond kan zijn op een dag, zonder moe te zijn. Ik wens je veel sterkte toe! Chronisch ziek zijn, zal inderdaad een soort rouwproces zijn, het moeten accepteren.. Veel succes en ik hoop dat je veel steun van je omgeving mag hebben!

    Beantwoorden
  3. Mary-Lou
    7 maart 2016 at 09:02 (8 jaar ago)

    Lijkt me heel heftig als je graag iets wilt en je lijf werkt niet mee. Sterkte!

    Beantwoorden

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Comment *






Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.