Het was in de winter van 1993. Ik woonde met mijn ouders en kat in een lief klein huisje in een oud vestingstadje. Ik was negen jaar oud en dronk warme chocolademelk op de bank. M’n ouders zeiden dat ze me iets wilden vertellen. Ik had werkelijk waar geen idee wat er aan de hand was. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van. (meer…)
Het is pas kwijt als mama het niet kan vinden. Ja, dat blijkt. Op één of andere manier zijn de mannen in dit huis altijd iets kwijt. Zelfs wanneer het vlak onder hun neus ligt is het een uitdaging voor ze om het voorwerp te signaleren. Je hoort natuurlijk wel eens dat mannen niet kunnen zoeken. Nou, hier is dat echt een understatement. Wat kunnen de mannen in ons huis slecht zoeken zeg! (meer…)
Ik zeg het je. Er bestaat een geheime samenzwering onder kinderen. Ze hebben allemaal een soort onzichtbaar lijntje met elkaar. Als papa en mama niet opletten worden er stiekem onderlinge afspraakjes gemaakt. Het is een onderlinge pact waarin ze afspreken wie wanneer de boel op stelten zet. Ik vermoed dat kinderen er een sport van maken hun papa en mama zo min mogelijk rust te geven. (meer…)
“Mijn lieve kleine zusje. Lang heb ik op jou gewacht, maar nu ben je eindelijk gebracht!”
Gisteren was het alweer vijf jaar geleden dat we in het huwelijksbootje stapten. In deze vijf jaar is er veel veranderd. Zo zijn we verhuisd, hebben we een zoontje gekregen en wachten we nu op ons dochtertje. Grote gebeurtenissen in vijf jaar. Gisteren vierden we onze trouwdag met z’n drietjes.
Vrijdag was het dan eindelijk zover. Na weken wachten, aftellen en ongeduldig zijn, mochten we dan eindelijk onze nieuwe kitten ophalen. Vorige maand had ik een heel knap rood katertje uitgezocht bij de cattery. Een Britse Korthaar kitten, om precies te zijn. Net als onze poes Daisy. In de weken die volgden werden we door de cattery (fokker) verwend met foto’s van onze kitten. Zo kwam de ‘ophaaldatum’ steeds dichterbij. Welkom Olivier! (meer…)