Het is dinsdagochtend. Mijn kleine man heeft er zin in. Hij mag vandaag een dagje gaan spelen bij een vriendin van mij. Big deal, denk je dan. Nou, in dit geval vond ik het heel wat want ik had nooit verwacht dat hij uiteindelijk zou vragen wat ik vredesnaam kwam doen. (meer…)
Gisteren reed ik weer een dagje naar het mooie Brabant met de kinderen. Er stond een dagje polder snuiven, lammetjes knuffelen en bijkletsen op de planning. De grote man had ik thuis gelaten en samen met mijn boeven ging ik op pad. Bepakt en bezakt reden we weg van de kust richting het Zuiden. En daar merkte ik weer dat de oudste toch echt niet zo klein meer is. Kleine mannen worden groot. (meer…)
Ja, je leest het goed. Gisteren kregen we te horen dat we uit huis worden gezet. Niet per direct, nee we krijgen nog een aanzienlijke termijn. Waar we dan naartoe moeten? Geen idee. Dat werd er ook niet bij vermeld. Wel was het duidelijk dat onze taak er dan blijkbaar op zit. Zodra de kleine man groot genoeg is moeten wij ons huis verlaten. (meer…)
Onze kleine dame is over het algemeen een tevreden en vrolijk meisje. Ze is nu vijf maanden oud, drinkt goed, eet al wat bijvoeding en slaapt als een roosje. Gisteren was daar even weinig van te merken. Eten en drinken ging prima maar boos dat mevrouw was. Ze had last van buikkrampjes en was erg veel aan het huilen. Zo kende ik haar niet. Zou mevrouw dan stiekem toch al haar eerste tandjes krijgen? (meer…)
Nog even en dan is het klaar met de peuterpraat. Over een paar maanden is de kleine man namelijk een echte kleuter, is hij vier jaar oud en gaat hij naar school. De peuterpraat van de kleine man, waar ik af en toe enorm om kan lachen, zal dan kleuterpraat worden. Waar ik hoogstwaarschijnlijk nog net zo hard om kan lachen. De peuter wordt een kleuter maar blijft hetzelfde grappige jongetje. Sinds de kleine man kan praten hou ik zijn, soms hilarische, vaak bijzondere uitspraken en versprekingen bij. Laatst vroeg hij mij waar mijn bumpers zitten. Euh… (meer…)
Al maanden word er in dit huis gebruld. Niet van verdriet, niet van boosheid maar van pure lol. Deze akoestische klanken worden opgeleukt door stampvoeten en vurige blikken. Zijn vriendje heeft er ook ‘last’ van. Ze zeggen dat het een fase is. Ik vraag me alleen af hoe lang deze fase duurt. Ik probeer mezelf er al weken aan te herinneren; het is een fase, Bianca, het gaat echt weer over. Geef je er maar aan over, het is een fase.. Mijn kleine man gaat al maanden, het grootste deel van de dag, door het leven als dinosaurus. Inclusief bijbehorende brulgeluiden. (meer…)
Dinsdag was ik een dagje naar Plaswijckpark met de kinderen. Na een rondje Dierenwijck en wat buitenspeeltuinen gingen we naar het Huis in de Heuvel. Een unieke binnenspeeltuin waar kinderen door kasten kunnen klimmen, Engelse drop torens kunnen bouwen en kunnen springen op een hemelbed. De kleine man was heerlijk aan het spelen. Op een gegeven moment was er een jongetje die mijn kleine man bang probeerde te maken. Mijn peuter verbaasde me door hier heel onverwacht op te reageren. Peuterlogica, ik hou ervan. (meer…)
Al hinkelend en springend ontwijk ik de plassen in de badkamer. Overal liggen handdoeken, Spongebob drijft kleddernat in een plasje sop. De onderbroeken liggen op de wasmand, in plaats van erin. De fles Minions badschuim staat half leeg geknepen op het badkrukje. Er liggen sokken in een plas water en de tandpasta zit aan de spiegel vastgekoekt. Aan het plafond hangen druppels water en het bad zelf ligt vol met ingedroogd sop en speelgoed. Zo ziet, in het kort, onze badkamer er uit na het badritueel van onze kleine man. Een heuse warzone 2.0. (meer…)